حرف‌های گالیانو در گوشم مانده. یکی از نوشته‌های کتابش را حفظ کرده‌ام: «آینه‌ها پر از مردم‌اند. نامریی ما را می‌بیند. فراموش‌شده خطاب‌مان می‌کند. وقتی به خود می‌نگریم، آنها را می‌بینیم. هنگامی‌که روی‌مان را بر می‌گردانیم، آیا آنها نیز چنین می‌کنند؟»weiterlesen