عدم‌توسعه در ایران یکی از دغدغه‌های دولتمردان و روشنفکران در صد سال گذشته بوده است. نگاه غالب به این توسعه‌ی ناموزون و بازتولید آن در طول قرن بیستم تاکنون همواره عوامل این پسرفت را به فرهنگ مردم ایران نسبت داده است. از طرف دیگر توسعه در ژاپن به نمونه‌ی موفقی تعبیر شده که از فرهنگ مردم ژاپن نشئت گرفته است. کتاب پیش رو ضمن به چالش کشیدن این «دیدگاه فرهنگی» قرائتی ماتریالیستی از سرگذشت توسعه در ژاپن و توسعه‌ی ناموزون در ایران ارائه می‌دهد. از این منظر وضعیت ایران محصول ساختاریِ توسعه‌ی سرمایه‌داری جهانی است که توسعه‌ی ناموزون را به ایران تحمیل کرده است. سرگذشت متفاوت ژاپن از صنعتی شدن این کشور به‌عنوان تنها قدرت آسیایی در اواخر قرن نوزدهم سرچشمه می‌گیرد. سرگذشتی که با دست‌اندازی‌های قابل‌ذکر امپریالیستی مختل نشده بلکه در مقاطع متفاوتی در قرن بیستم با هم‌پیمانی امپریالیسم جهانی و حتی سوبسید آن شکل گرفته و ژاپن را به سرمایه‌داری صنعتی کنونی تبدیل کرده است.weiterlesen