Žiwjenski puć basnika a spisowaćela Benedikta Dyrlicha njebě a njeje płony, je skerje kamjenjaty. Hač jako student w Erfurće a w Lipsku, jako hladar chorych w Kamjenicy, jako dramaturg w Budyšinje, jako zapósłanc Sakskeho krajneho sejma, jako šefredaktor Serbskich Nowin a nic naposledk jako njesprócniwy narodny a wuměłski prócowar, husto dyrbješe njesměrnje wojować, zo móhł po swojim puću dale kročić, dokelž jemu kamjenje do puća walichu. W dwěmaj knihomaj – druha wuńdźe klětu – rysuje awtor wróćo zhladujo z putacymi wurězkami z dźenikowych zapiskow, listow a pojednanjow mězniki a etapy swojeho žiwjenja. Wosebitosć awtobiografiskeje twórby je, zo njezhoni čitar jenož wjele wo žiwjenju awtora a wobstejnosćach w kraju, ale zo poskića so jemu tež njewšědny dohlad do »małeje komorki«, w kotrejž nastawa a rosće poezija.weiterlesen