فاطمه شمس در اشعار برلینی کتاب «لی لی» طرح جهانی ملموس و بزرخ‌گون را می‌ریزد، جهانی شبیه به یک بوم نقاشی که در آن خانه و تبعید در فضایی بینابین در هم فروتنیده و محو می شوند. شعر او، به لحاظ جغرافیایی و استعاری، جایی میان زادگاهش در ایران و زندگی کنونی‌‌اش در تبعید قرار می‌گیرد و یک «فضای سّوم» را تداعی می‌کند که قلمرویی برای آزادی خلّاق و سرپناهی امن برای بازی با خاطرات، زبان و مکان است. او این فضا را با استعارات ملموسی چون فرودگاه، چمدان، و کلوب‌های رقص شبانه می‌سازد و شعرهایش، درست مثل بازی «لی‌لی»، با چابکی کودکانه‌ای که با واقعیت تلخ تبعید در تضاد است، از روی مرزها می‌پرند. شعرهای او ما را به درنگ و بازبینی مکان‌های تعلّق خود و فضاهای بالقوّه‌ای که ساکنشان هستیم دعوت می‌کند – تلاقی‌گاه‌های سرشار زبان و تجربه‌ی زیسته.weiterlesen