Whenever Richard Cory went down town, We people on the pavement looked at him: He was a gentleman from sole to crown, Clean favored, and imperially slim. And he was quietly arrayed, And he was always human when he talked; But still he ? uttered pulses when he said, “Good-morning,” and he glittered when he walked. And he was rich — yes, richer than a king – And admirably schooled in every grace: In ? ne, we thought that he was everything To make us wish that we were in his place. So on we worked, and waited for the light, And went without the meat, and cursed the bread; And Richard Cory, one calm summer night, Went home and put a bullet through his head. Edwin Arlington Robinson (1922) Een mensenleven opbouwen dat gevrijwaard blijft van leed is onmo- lijk. Het bekende gedicht van Edwin Arlington Robinson herinnert ons eraan dat elke dag wel iemand die – in elk geval van buitenaf bezien – alles heeft wat zijn hartje zou kunnen begeren, toch liever een einde aan zijn of haar leven maakt dan nog een minuut verder te leven. Als mensen worden wij geconfronteerd met dezelfde pijnlijke gebeur- nissen die andere soorten overkomen; net als andere dieren hebben we verliezen, onverwachte tegenslagen en fysiek pijnlijke ervaringen.weiterlesen