Wanneer een patiënt met klachten bij een huisarts of therapeut komt, wordt voor het eerste onderzoek vooral gebruikgemaakt van eenvoudige en niet-belastende methoden. In de eerste plaats komt de anamnese: het ‘verhaal’ van de patiënt, eventueel ge(re)construeerd aan de hand van gerichte vragen, of met behulp van derden. Daarna wordt een licha- lijk onderzoek gedaan, en pas in laatste instantie, indien nodig, het te- nisch onderzoek (laboratoriumbepalingen, foto’s, scans enz. ). Men realiseert zich tegenwoordig steeds meer dat een blind vertr- wen in de superioriteit van het technisch onderzoek lang niet altijd in het belang van de patiënt en van de samenleving is. De huisarts doet zeker meer dan verwijzen; hij kan een groot aandeel hebben in de oplossing van de meest voorkomende klachten. Uit onderzoek is geb- ken dat het aandeel van de anamnese en het lichamelijk onderzoek bij het stellen van de diagnose zeer groot is. Grofweg 90% van de diag- sen kan gesteld worden op grond van anamnese en lichamelijk ond- zoek; dus in maar weinig gevallen kan technisch onderzoek diagnosen veranderen of aanvullen (Taylor, 1983). Dit feit staat in schril contrast met de hoge kosten van het technisch onderzoek en de grote nadruk die dit onderzoek in de medische opleiding en in de media krijgt. Taylor verwoordt dit als volgt: ‘. er is een tendens ontstaan om iedere menselijke activiteit wa- bij technologie betrokken is superieur te achten aan die waarbij geen technologie wordt ingezet.weiterlesen