Přez lětdźesatkaj je Beno Budar zaso a zaso jězdźił k serbskim staršim žónskim, zo bychu jemu powědali swoje dopomnjenki na poslednje dny 2. swětoweje wójny, 73 z nich je w jeho dołho wočakowanej knize zastupjene. Lochko jim njebě, wo swojich wosudach rěčeć, husto bě dopomnjenje jara bolostne. Zdobom pak bě wolóžace, su dźě žony zrědka hdy někomu wo swojich najhóršich dožiwjenjach rozprawjeli. »Što sym ja wšo dožiwiła«, praji swědka časa w knize, »sym wjesoła, zo móžu to někomu powědać.« A tak su tute jich dopomnjenki kaž pózdni wukřik, swědčo wo hrózbnym času. Kniha »Sym měła tajki strach« nawjazuje na wjele čitanu knihu Bena Budarja »Tež ja mějach zbožo«. Wonej stej hromadźe słušacej dźělej cyłka. We woběmaj wopisuja so na jimace wašnje wokomiki njesměrneho stracha, ale tež zboža w časach wójny.weiterlesen