De directeur van een middelbare school en gepensioneerde grenswetenschapper Josef Homann leerde Bruno Gröning in mei 1955 kennen. Zijn interesse in het fenomeen Bruno Gröning was vooral wetenschappelijk. Daarbij stond hij zeer sceptisch tegenover de heer Gröning en wilde hem als charlatan afschilderen. Maar door persoonlijke beleving overtuigde hij zich niet alleen van de successen van Bruno Gröning, maar ook van de oprechtheid van zijn persoon en van de betekenis van zijn zending. Daarom vatte hij eind 1956 als uitkomst van zijn onderzoeken de beschikbare tekst samen met de bedoeling, het werken van Gröning een begrijpelijke, reële grondslag te geven.weiterlesen