De afgelopen jaren is er veel veranderd in de omgeving waarin ziekenhuizen zich bevinden. Een voorbeeld hiervan is de wijze waarop ziekenhuizen hun geld krijgen. In de periode 1983 tot en met 2000 kreeg het ziekenhuis jaarlijks een budget, waarbij na afloop van het jaar geen verrekening of nacalculatie plaa- vond. Vanaf het jaar 2001 wordt het variabele deel van het budget voor ziek- huizen nagecalculeerd. De budgetcomponent voor loon en materiële kosten zijn gekoppeld aan de omvang van de activiteiten van het ziekenhuis. Eén opname meer betekent dan ook meer budget voor loon en materiële kosten. De aantallen die het variabele budget bepalen, worden nagecalculeerd maar dit geldt niet voor alle componenten van het budget (de onderhoudskosten worden bijvoorbeeld niet nagecalculeerd). Vanaf 1 januari 2005 moeten ziekenhuizen met hun verzekeraars voor ongeveer tien procent van het budget van de ziekenhuizen afspraken maken over de aantallen, prijs en kwaliteit van de zogenoemde Diagnose Behandeling Combinaties (c ’s). Voorbeelden van c ’s zijn de behandelingen van liesbr- ken en cataracten. De financiering krijgt hierdoor meer en meer het karakter van vraagsturing. Dit betekent voor ziekenhuizen een grote omslag in denken en sturen. De kostprijs van de zorgverlening wordt van belang en er vindt in t- nemende mate onderhandeling plaats over de prijzen voor de zorgverlening. Een logisch gevolg is dat ziekenhuizen de kwaliteit van de verleende zorg moeten kunnen aantonen. De Inspectie van de Gezondheidszorg heeft in 2003 indi- toren opgesteld waarmee ziekenhuizen de zorgkwaliteit kunnen meten.weiterlesen